29 | Απρίλιος | 2010

ΕΓΩ ο Καραιβικος, θα σας μαθω καποια μυστικα….

Αλλωστε δεν εχει κανενας αλλος, ουτε την γνωση, ουτε και την εμπειρια.

Το σημερινο θεμα ειναι ας πουμε κατι σαν οδηγος ποσταρισματος.

Αρχιζουμε.

1ος κανονας.

Δεν το παιζεις κριτικος, ουτε πεζογραφος, ουτε ποιητης…

Μυθιστοριογραφος επιτρεπεται. Δεν ειναι κακο βεβαια να βαλεις την φαντασια σου να δουλεψει.

Αλλα μην μου κανεις τωρα κριτικη, ενω δεν ξερετε που πανε τα 5 ετσι?

Για ποιητης δεν το συζηταω, πρεπει να εχεις φαει την ζωη με το κουταλι.

Ενα αλλο σκελος σε αυτον τον κανονα, ειναι ο ρολος του ψυχαναλυτη.

Οταν οι περισσοτεροι ειναι με ψυχολογικα προβληματα, ειναι δυνατοννννννννννν, να μου κανεις τον ψυχολογο? Αστεια πραγματα ε?

Οσο για εμενα..

Η ψυχολογικη αναλυση δεν μου κανει αισθηση καθολου,

και η παρατηρητικοτητα μου ειναι απων σε πολυ μεγαλο βαθμο, και καθε περιγραφη με κανει να πληττω ταμαλα.

Ας πουμε ενα ποστ για να το εξαντλησω, οσο εκει που δεν παει δεν εχω αλλον διεξοδικο τροπο παρα να το ζησω γραφοντας.

Αυτο τι σημαινει?

Οτι βουταω μεσα του πριν ξεκαθαρισω τι θελω να πω, και αφηνομαι να πλανιεμαι εδω και εκει, σε σκοτεινους δρομους, προσπαθωντας να αντιληφθω η ι να αναγνωρισω.

Τουλαχιστον οσο μπορω.

Γιατι δυστυχως πολλες φορες,

τα παλιρροιακα ρευματα με παρασυρουν, και ξεχνιεμαι μπροστα σε κατι που μου αρεσει. και, το τρεξιμο του πληκτρολογιου, με τις δικες του γοητειες με απογειωνει.

Για να ειμαι πιο ακριβης, τοτε μονο ξερω τι θα επρεπε να πω.

Δεν βουταει κανεις 2 φορες μεσα στην ιδια ροη του ποταμιου.

2ος κανονας ειναι τα αμαρτηματα.

Το δικο μου αμαρτημα και μενος ας πουμε. ΕΙΝΑΙ…

Το τεκμηριωμενο κακο υφος.

Βεβαια σε εναν εξοχο θεματογραφο σαν και ΕΜΕΝΑ.. Που θελει να βρισκεται συνεχεια μια απο εδω και μια απο εκει, πρεπει να μενει παντα εκεινος που πραγματικα ειναι.

Μπορει οχι μονο να του συγχωρεθουν ισως καποια λαθακια, αλλα ισως και να γραψουν στο ενεργετικο του.

Θα ελεγα ακομα οτι ειναι χρεοςςςςςς ενος θεματογραφου, οτι τα οργανα που διαθετει το σωμα του,

ο εγκεφαλος του, η σκεψη να τολμα κινηματα της ψυχης απροσμενα και ανεξελεγκτα..

Να ΠΡΟΚΑΛΕΙ επεμβαινοντας μεσα στην συνταξη του ποστ.

Το αναστημα του και η γλωσσα του να αποκτουν κατι απο σκιρτηματα νεου ανταρτικου οργανισμου.

Χοχοχο!!

Φυσικα ενα τετοιο πραγμα κρυβει κινδυνους ε?

Ισως το ιδανικο μου να ειναι η διαφανεια, και η αγνοτητα του ψυχισμου μου.

Ομως φιλοι μου, η διαφανεια των θεματων μου, και το νοημα που προσπαθουσα να περασω

ηταν κατι το διαφορετικο.

Εφτασα σε αναζητησεις και περιπλανησεις ψυχης, οπως εφτασα και σε υπερβολες που αφησαν τα στιγματα πανω τους, ειδικα στα πρωτα θεματα.

Τα εχω διαβασει πολλες φορες,, και ζωντανευει ενα αισθημα σαν επεικη εποχη.

Αλλα ταυτοχρονα αισθανθηκα και εναν αποθυτικο μηχανισμο,

απο ενθουσιωδης αδικαιολογητους,

απο αντιπαθητικες λεξεις φρασεις, απο εξαρσεις χωρις αντικρυσματα,

απο γλωσσικους ακροβατισμους, και

φραστικα πυροτεχνηματα.

Γενικα μια ανεση λογου που, κοντα στα αλλα, δεν με αφησε ποτε να εκφραστω με τροπο αλφαδιασμενο για αυτα που αποτελουν τα πιστευω, τα κινητρα και την δικαιωση σαν θεματογραφος.

Η αληθεια ειναι οτι στα χερια κραταω ενα κοκκινο πανι.

Βλεπεις το πανι και του ορμας.

Αλλα εισαι τυφλος..

Δεν βλεπεις στο δεξι χερι που κραταω το σπαθι, και θα στο καρφωσω στον σβερκο?….

Ερωτηση.

Γιατι ορμας στον πανι και αδιαφορεις για το σπαθι?

(Μην φοβαστε δεν ειναι καριμπιανη παγιδα).

Μιληστε ελευθερα.